We hebben twee verlengde weekends achter de rug. Niet voor iedereen is dat synoniem voor genieten. Ik lees in onze facebookgroep en in andere groepen dan nog meer dan anders berichten als:
Verlengd weekend, iets waar we vroeger naar uitkeken is nu pure horror. Het kost zoveel energie om iets leuks te doen met de kinderen en je zit daar dan tussen al die gelukkige gezinnetjes. En zelfs al kan je eventjes genieten, je komt nadien weer in een leeg huis.
Ik ken en herken het zo goed. Ik vergeet nooit hoe ook ik die weekends haatte en tijdens deze verlengde weekends al als een berg opzag tegen de lange, eindeloze vakantie die er nu snel aankomt. Tijdens een heel weekend alleen maar kleutertaal horen en spreken, geen enkele volwassene zien of horen. Blij zijn dat het eindelijk weer tijd is voor school/werk, maar vooral structuur en dingen die niet veranderd zijn. Ik vergeet nooit hoe het voelde. Ik leef heel erg mee met iedere ouder die extra hard zijn partner miste, die er alleen voorstond met de kinderen of net de kinderen lange tijd niet zag.
Mede daarom wil ik met je delen hoe mijn weekend eruitzag: intens, verbindend. In de hoop dat het jou hoop geeft, dat het ooit weer beter wordt. Dat je ooit weer echt de warmte van de zon voelt.
Verbinding in verlies
Mijn weekend begon al een beetje op vrijdagnamiddag. De start van een tweedaagse van Verbinding in Verlies, een community van heel veel mensen die werken rond rouw en verlies in al zijn vormen. Vrijdag kwamen zo’n 140 van hen samen in het stadhuis van Leuven. Een ietwat vreemde locatie, was mijn eerste idee, maar het heeft wel iets: een kennismakingsspel in de wandelzaal terwijl om het kwartier een vers getrouwd koppeltje passeert – ook dat is een vorm van verbinding. Een workshop in de zaal waar de gemeenteraad plaatsvindt of in de collegezaal. Ik kende er slechts een handjevol mensen van eerdere ontmoetingen, daar kwamen enkele handen bij.
De eerste workshop ging over het betrekken van kinderen wanneer een familielid palliatief is. De casussen waarover we mochten nadenken, gooiden ons meteen in het diepe. Wat is het moeilijk en hoeveel doet het ook met ons aan de zijlijn. Het legt een zware druk op heel veel mensen, het wordt nog extra moeilijk als gezins- of familieleden een andere kijk hebben op wat er gebeurt. Een voor mij overheersende gedachte nadien: bemiddeling kan naast scheidende koppels ook hier zoveel betekenen. Dat is nog veel te weinig bekend, zeker iets waarmee ik verder aan de slag wil.
Na het avondeten volgde ik een infomoment rond het E-Moodboard. Stof tot nadenken wat we hier in de praktijk mee zouden kunnen doen. De avond werd afgesloten door het huisorkest, Inspinazie die zorgde voor inspiratie voor een volgende lotgenotengroep en een receptie. Daar leerde ik dat Leuven speelt met een veelbelovend idee, iets waar ik super graag mijn schouders mee wil onderzetten. Door het embryonale stadium kan ik er nu nog niet dieper op ingaan, maar wordt vervolgd!
Zaterdag opnieuw richting Grote Markt voor dag 2. Een workshop rond het lichaam dat ook mee rouwt, iets waar ik me nog te weinig in verdiept heb tot nu toe, en eentje rond herinneringen stonden nog op het programma.
Er werd zoveel uitgewisseld: visitekaartjes uiteraard, ideeën tot samenwerking, dromen (hoe zou het zijn als we rouw terug deel zouden kunnen laten uitmaken van het leven?) en cakerecepten.
Humor
“Is dat niet heel zwaar zo twee dagen werken rond verdriet?” is de vraag die vaak gesteld wordt. Nee! Absoluut niet, het is een voorrecht om dit te mogen doen, om een klein verschil te kunnen maken in een moeilijke periode. En ook al klinkt dat misschien raar, humor is nooit ver weg. Reken maar dat er tussen de serieuze gesprekken heel wat afgelachen is.
‘s Avonds gingen mijn partner en ik naar een optreden van Youp Van ‘t Hek. Ik zei nog: “eens wat luchtiger mag nu wel na al die intense ervaringen”. Waar denk je dat zijn voorstelling over ging? Hij noemt “de laatste ronde” omdat Youp ermee stopt. Het ging dus over oud worden en over de dood, over de betekenis van het leven. Uiteraard in zijn stijl met veel humor, soms hard, maar nooit respectloos. Als afsluiter dit emotionele, al oudere lied van hem, waarin zoveel waarheid zit.
Zondag was rustdag, wat werken op het terras. Maandag dan weer sportiever, 8 kilometer al geocachend wandelen. De batterijtjes zijn helemaal opgeladen voor een nieuwe werkweek met nieuwe uitdagingen.
Werk jij in de toekomst graag mee aan één of meerdere projecten rond rouw, jong partnerverlies, scheiding,… geef dan zeker een seintje, je bent van harte welkom!
