Blog

Sinds 1 januari 2015 werd het overlevingspensioen hervormd.

Het vroegere systeem ging ervan uit dat getrouwde vrouwen van het gezinsinkomen van hun man konden genieten. Door de weduwen van een overlevingspensioen te voorzien, verving de staat de functie van kostwinner.

Echter zijn in de huidige samenleving meestal beide partners actief op de arbeidsmarkt. De zeer beperkte cumulatie van het overlevingspensioen met beroepsinkomsten veroorzaakte een werkloosheidsval bij de overlevende echtgenote. Zij koos vaak voor de zekerheid van een overlevingspensioen boven betaalde arbeid.  Het grote nadeel hiervan is dat de vrouwen zelf geen pensioenrechten meer opbouwen.

Nieuwe systeem

De nieuwe pensioenreglementering voor werknemers telt twee uitkeringen voor de langstlevende echtgenoten:

• het overlevingspensioen
• de overgangsuitkering

Het is enkel het leeftijdscriterium dat zal bepalen welke van de twee uitkeringen zal worden toegekend aan de langstlevende echtgenoot en dit meer bepaald door de leeftijd die de langstlevende echtgenoot bereikt heeft op het ogenblik van het overlijden van zijn echtgenoot/echtgenote. Die leeftijd was 45 jaar bij het invoeren van het nieuwe systeem en wordt geleidelijk aan opgetrokken tot 55 jaar tegen 2035.

De duur van de overgangsuitkering, die tijdelijk is, bedraagt ofwel 24 maanden (voor wie kinderen heeft), ofwel 12 maanden (voor wie geen kinderen heeft). De overgangsuitkering kan onbeperkt worden gecumuleerd met andere inkomsten.

Nadelen

De argumentatie dat het oude systeem een inactiviteitsval was voor weduwen die nog de leeftijd hebben om te werken, is een zeer valabel argument. Echter heeft de overgangsuitkering zoals die vandaag toegepast wordt een aantal ongewenste neveneffecten.

Het belangrijkste nadeel is dat er een brutobedrag betaald wordt, wat maakt dat de belastingen achteraf torenhoog kunnen zijn. Bovendien wordt het belastbaar inkomen kunstmatig verhoogd en valt men uit de boot bij de toekenning van bijvoorbeeld een studiebeurs of sociale lening.

De grootste bezorgdheid van iedere ouder is het welzijn van hun kind(eren). Dat is bij alleenstaande ouders die hun partner verloren niet anders. In tegenstelling tot bij een echtscheiding of relatiebreuk waar in principe beide ouders moeten blijven bijdragen in de kosten van de opvoeding, staan deze ouders er financieel echt alleen voor.

Het verlies van een partner op jonge leeftijd is zwaar om dragen. Je kind(eren) die hun ouder verliezen zien lijden en hen steunen, is nog vele malen zwaarder. Daarbovenop komen dan nog de zorgen rond administratie en financiën. Die laatste zorgen zouden we graag verlichten met concrete en constructieve voorstellen.

Jij kan ons helpen!

We hebben onze voorstellen op papier gezet. Maar we kunnen nog wat hulp gebruiken. Wat zoeken we?

1. Mensen die zich écht willen engageren om het concept dat er nu is kritisch na te lezen. Ik wil de tekst nu nog niet te breed verspreiden, dus reageer alsjeblief alleen op dit punt als je het echt ziet zitten om hier wat tijd en energie in te steken. Ik zou al jullie voorstellen, ideeën, opmerkingen graag willen verzamelen tegen 1 maart. Stuur me je mailadres via pb of evi@odos.be en ik bezorg je de link.

2. Onze voorstellen zullen zoveel krachtiger zijn als we onze persoonlijke verhalen toevoegen. Wie wil zijn of haar getuigenis laten opnemen in het document? Waar loop jij tegenaan? Wat zou er moeten gebeuren om jouw situatie gemakkelijker en draaglijker te maken? Enkel je voornaam, je leeftijd, de leeftijd van je kind(eren) en het jaartal waarin je partner overleed, zullen vermeld worden.

3. Ken je mensen uit verenigingen die zouden willen steunen, politici of mensen van de pers? Dan zijn die gegevens nu al heel welkom!

Contacteer ons via een reactie op deze post, via mail of social media.