Gisterenavond pakte enkele kranten uit met volgende titel:
School schaft Moeder- en Vaderdag af “uit respect voor de diversiteit”
Op sociale media zorgde dit meteen voor een storm aan reacties, die bijna allemaal gaan over de culturele, etnische diversiteit. Echter, verder in het artikel lees je een reactie van de school:
“Er zijn gescheiden ouders, sommige kinderen hebben geen papa of mama meer, of ze hebben twee mama’s of twee papa’s. Dat geeft telkens veel stress voor die kinderen.”
En dit is iets waar we toch heel vaak mee te maken krijgen. Bij de bepaling van de verblijfsregeling na een scheiding is de invulling van vader- en moederdag steeds een erg emotioneel punt. De discussie bij welke ouder de kinderen op die dagen zijn, of ze al dan niet contact mogen hebben, aan wie en wanneer wordt het cadeautje gegeven,… raken zowat iedere ouder diep. Het gaat dan ook over zich ten volle ouder kunnen en mogen voelen op een dag dat je er onmogelijk naast kan kijken.
Het is goed om ook even stil te staan bij kinderen die maar één ouder (meer) hebben. Al te gemakkelijk wordt er gezegd dat ze dat knutselwerkje dan maar aan iemand anders moeten geven. Ik zie bij mijn eigen kinderen dat het niet zo simpel is als dat. Mijn dochter heeft er geen probleem mee. Mijn zoon daarentegen begon er vorig jaar al weken voordien over. “Mama, wat moet ik met mijn cadeautje voor vaderdag doen?” Zoals ieder jaar zei ik hem dat hij kon doen waar hij zich goed bij voelde. “Maar dat is het nu juist. Het cadeautje aan mijn stiefpapa geven, voelt niet goed ook al doet hij veel voor ons. Ook opa is geen optie, die zie ik graag en daar speel ik graag mee, maar het klopt gewoon niet. En het net als andere knutselwerkjes bij papa’s foto zetten, voelt ook niet goed, want wat kan papa nog doen met snoepjes of drank?” Een week na vaderdag lag het nog steeds op zijn kamer.
Ik pleit zeker niet voor een afschaffing van deze en andere tradities op scholen. Wel kan ik enkel toejuichen dat scholen hier over nadenken en het debat aangaan. Op dit moment maakt bijna ieder kind in Vlaanderen een cadeautje voor moederdag, volgende maand voor vaderdag. Maar wat met kinderen die maar één ouder hebben, die twee mama’s of twee papa’s hebben, die – om welke reden dan ook – een ouder niet meer zien, die een stiefouder hebben die volgens hen ook eens in de bloemetjes mag gezet worden?
Hoe gaat de school van jouw kinderen om met deze traditie? Houdt ze rekening met jullie noden?
Ik zie echt het probleem niet. Heb je twee mama’s of papa’s, een stiefmama of -papa, plusmama of -papa, dan wordt daar toch een extra cadeautje voor in elkaar geknutseld? Het gaat hem om de opvoedkundige rol van mama of papa vieren, en dan maakt de gezinssamenstelling toch niet uit? Als je de logica van die school volgt, mogen alleenstaande ouders dan niet meer naar een familiedag komen?
De hele argumentatie van die school was gewoon naast de kwestie. De reactie van de minister van integratie evenzeer. De school-beslissers zitten blijkbaar in een hokjesdenken waardoor ze panikeren als iets niet meer past in het “traditionele kerngezin”. Denken zij nu echt “een ouder = een biologische ouder en daar heb je er maar 1 van per geslacht”. Triest.
Dat is exact mijn punt. De school, en de maatschappij in het algemeen, moet verder kijken dan het klassieke gezin mama-papa-kindje(s). In veel scholen wordt een extra cadeautje knutselen botweg geweigerd, en met de vele verschillende samenstellingen die er in iedere klas aanwezig zijn, is dat jammer.