Blog

Ik krijg regelmatig de vraag hoe het idee voor Odos is ontstaan. Ik deel het graag met jullie, zodat jullie weten wie er achter de meeste blogberichten en artikels zit.
Op mijn 21ste leer ik mijn man kennen. Twee jaar later trouwen we en er komen twee kinderen, een jongen en een meisje. We waren een heel gewoon, gemiddeld gezinnetje. Wij gingen werken en waren actief in heel wat verenigingen, de oudste naar de kleuterschool, de jongste nog naar de crèche. Kortom: een rustig, kabbelend leventje, al heel wat beleefd samen, maar nog veel meer plannen en dromen voor de toekomst.

Dat kabbelend beekje werd plots een kolkende, woeste rivier toen op een dag in januari 2011 de politie aan de deur stond. “Het spijt ons, uw man is overleden.” Eén zinnetje dat alles zou veranderen. Die eerste dagen en weken waren een rollercoaster. Een begrafenis regelen? Nog nooit gedaan. Hoe begin je daaraan? Een rouwproces? Dat woord kende ik uiteraard wel, wat het ècht betekende zou ik snel leren.

Na de begrafenis herneemt iedereen al snel weer zijn oude leventje. De wereld draait gewoon weer verder, terwijl ik wou dat ze even zou stoppen. Ik herinner me vooral dat ik heel weinig energie had toen. Zorgen dat er iets te eten was voor de kinderen en de voorraad energie voor die dag was opgebruikt. Helaas wacht op datzelfde moment een berg administratie. Als “langstlevende echtgenote” heb je heel wat te regelen: bank, mutualiteit, notaris, verzekeringen, nutsvoorzieningen,… om er slechts enkele te noemen.

Op een bepaald moment heb je dan de moed om er eens in te vliegen. Dienst A heeft eerst nog formulier X nodig, maar dat moet van dienst B komen. Dienst B wacht echter op dienst C en D en formulier Z. Bovendien weten diensten A, B en C wel perfect hoe hun eigen dienst werkt, maar vraag hen niet om de link te leggen naar een andere dienst, want dan slaat de man of vrouw aan de telefoon of achter de balie helemaal tilt. Met andere woorden: zoek het allemaal zelf maar eventjes uit. En daar gaat dat kleine beetje, moeizaam opgespaarde energie weer.

Toen ik zelf de storm grotendeels getrotseerd had, kwam het besef dat ik hier iets mee wilde doen. Ik wil mensen die nu hetzelfde meemaken helpen om alles net dat kleine beetje draaglijker te maken. Ik bied graag een luisterend oor, maar ik ben geen psycholoog of rouwtherapeut. Waar ik wel goed in ben is het ontwarren van administratieve en juridische kluwens. Daarom neem ik graag (een deel van) de administratie en regelingen van je over.

Door contacten en verhalen van andere alleenstaande ouders kwam ik nadien in aanraking met de wereld van scheiding en relatiebreuk. Een héél ander verhaal, met weliswaar toch wel wat gelijkenissen: een manier zoeken om opnieuw te starten, een hoop te regelen, een verwerkingsproces dat daartussen ergens een plaats verdient. Dat ik zelf hierin geen ervaringsdeskundige ben, zie ik als positief. Het laat toe dat ik niet te betrokken raak en objectief kan helpen.

En ook van de onwaarschijnlijk boeiende, soms fijne, soms moeilijke, dynamiek van een nieuw samengesteld gezin mag ik intussen al enkele jaren proeven dankzij mijn partner en zijn kinderen.

Dit alles, gecombineerd met mijn studies rechtspraktijk, enkele dingen die ik miste in mijn job en een opleiding tot familiaal bemiddelaar, leidde tot het ontstaan van Odos. Odos – ouders die opnieuw starten – wil in de eerste plaats ouders op een positieve manier ondersteunen bij de nieuwe start die ze maken.