Ik krijg regelmatig de vraag hoe het idee voor Odos is ontstaan. Ik deel het graag met jullie. Ik ben Evi, mama van 2 tieners, weduwe van Pascal, partner van Geert, plusmoeder van zijn 2 volwassen kinderen, slaafje van katten Fien en Flor, werk super graag, actief in verschillende verenigingen en werkgroepen, hou van de zon, van Spanje, van lezen en van lekker eten.
Op mijn 21ste leer ik mijn man kennen. Twee jaar later trouwen we en er komen twee kinderen, een jongen en een meisje. We waren een heel gewoon, gemiddeld gezinnetje. Wij gingen werken en waren actief in heel wat verenigingen, de oudste naar de kleuterschool, de jongste nog naar de crèche. Kortom: een rustig, kabbelend leventje, al heel wat beleefd samen, maar nog veel meer plannen en dromen voor de toekomst.
Dat kabbelend beekje werd plots een kolkende, woeste rivier toen op een dag in januari 2011 de politie aan de deur stond. “Het spijt ons, uw man is overleden.” Eén zinnetje dat alles zou veranderen. Die eerste dagen en weken waren een rollercoaster. Een begrafenis regelen? Nog nooit gedaan. Hoe begin je daaraan? Een rouwproces? Dat woord kende ik uiteraard wel, wat het ècht betekende zou ik snel leren.
Na de begrafenis herneemt iedereen al snel weer zijn oude leventje. De wereld draait gewoon weer verder, terwijl ik wou dat ze even zou stoppen. Ik herinner me vooral dat ik heel weinig energie had toen. Zorgen dat er iets te eten was voor de kinderen en de voorraad energie voor die dag was opgebruikt. Helaas wacht op datzelfde moment een berg administratie. Als “langstlevende echtgenote” heb je heel wat te regelen: bank, mutualiteit, notaris, verzekeringen, nutsvoorzieningen,… om er slechts enkele te noemen.
Op een bepaald moment heb je dan de moed om er eens in te vliegen. Dienst A heeft eerst nog formulier X nodig, maar dat moet van dienst B komen. Dienst B wacht echter op dienst C en D en formulier Z. Bovendien weten diensten A, B en C wel perfect hoe hun eigen dienst werkt, maar vraag hen niet om de link te leggen naar een andere dienst, want dan slaat de man of vrouw aan de telefoon of achter de balie helemaal tilt. Met andere woorden: zoek het allemaal zelf maar eventjes uit. En daar gaat dat kleine beetje, moeizaam opgespaarde energie weer.
Toen ik zelf de storm grotendeels getrotseerd had, kwam het besef dat ik hier iets mee wilde doen. Ik wil mensen die nu hetzelfde meemaken helpen om alles net dat kleine beetje draaglijker te maken. Zowel voor het ontwarren van het administratieve en juridische kluwen als voor rouw- en verliesbegeleiding kan je bij Odos terecht.
